Znaczenie słowne pojęcia “objawienie” sprowadza się do odsłonięcia czegoś ukrytego, do odsłonięcia drugiemu rzeczywistości, która nie była mu znana. Przedmiotem teologii fundamentalnej jest wiarygodność Objawienia. W terminie „objawienie” zawarta jest szczególna koncentracja istoty chrześcijaństwa, ale też wieki refleksji, poszukiwań i nieporozumień. Bóg nie pozostawia otwartości i nadziei człowieka niespełnionymi – objawia się i przemawia do niego „wielokrotnie i na różne sposoby” (Hbr 1,1). Pojęcie objawienia jest „kluczem” do właściwego rozumienia i przeżywania wiary chrześcijańskiej. „Zły klucz” otwiera drzwi do religijności „samoobsługowej” (selfservice), deistycznej lub panteistycznej.
Chrześcijaństwo „samoobsługowe”, pozakościelne to rodzaj religijności, w której treść wiary, sposób relacji z Bogiem, zakres obowiązków religijno-moralnych miałby ustalać sam wierzący. Niejako na przekór tej postawie, św. Jan Paweł II zauważa: „u podstaw wszelkiej refleksji, jaką podejmuje Kościół, leży jego przeświadczenie, że zostało mu powierzone orędzie, które bierze początek z samego Boga” (por. 2 Kor 4, 1-2).
Religijność deistyczna – uważa się, że Bóg Absolut „nie musi ingerować” w świat, Jego doskonałą konstrukcję i dzieje ludzkiego postępu. Źródłem tego poglądu jest jednostronny, mechanistyczny obraz Boga, brak zrozumienia dla miejsca Chrystusa w historii, a także nieuwzględnienie ludzkiej grzeszności. Dla umysłowości tego typu „światu nie jest potrzebna miłość Boga”.
W ujęciu panteistycznym świat i człowiek nie ma właściwie własnego bytu – wszystko jest przejawem Boga. Tak właśnie uważają przedstawiciele panteizmu, który dzisiaj przyjmuje postać new age, neognozy, ekologizmu. New age nie jest niczym innym, jak poszukiwaniem Boga bez transcendencji, Boga oswojonego i jednocześnie będącego substytutem tajemniczej mistyki, niezwykłego doznania czegoś „ponad”.
W pojęciu objawienia mieści się najpierw łaskawa inicjatywa Boga. Dowiadujemy się o Bogu tylko tyle i tylko wtedy, o ile On sam zechce się odsłonić. Inicjatywa wychodzi od Niego. Objawienie już ze swej istoty ma charakter responsoryczny. Objawienie zakłada podjęcie dialogu. Bóg kieruje do człowieka swoje wezwanie, zaproszenie i oczekuje gotowości przyjęcia. W pojęciu objawienia mieści się także sama jego treść, sam przekaz, czyli ta rzeczywistość, która ma być odsłonięta, objawiona.
