Ja wiem, że to się nie da. Że to łatwo powiedzieć. Że tak serio to już jej właściwie nie ma i co zrobisz.
CISZA.
Deficytowa.
Ale tak bardzo, bardzo potrzebna.
To co zrobisz?
Może krok pierwszy – zatrzymaj się. Teraz. Przestań robić to, co robisz, tak na kilka sekund. Posłuchaj tego, co dociera do Twoich uszu, nie szukaj niczego, nie analizuj, daj tej fali płynąć, po prostu się jej przyglądaj.
Krok drugi – bądź. Tu i teraz. Posłuchaj tego, co dociera do Ciebie od środka, z głębi Ciebie. Poczuj ten moment, jak odbiera go Twoje ciało: stopy, kolana, plecy, te wiecznie uniesione w napięciu barki. Głowa. O, tam to się dzieje… Zobacz tę chwilę. Kolory, światło, kształty wokół. Nie ruszaj się, po prostu patrz, rozpoznawaj i chłoń wszystkie szczegóły, jakie wyłapują Twoje oczy. Nie zatrzymuj na nich swojej myśli, daj tym wrażeniom, nazwom płynąć dalej, gdzieś w tył głowy. Bądź.
Krok trzeci – oddychaj. Skup się na dwóch głębokich wdechach i wydechach. Wykonaj je uważnie, powoli. A później już tylko słuchaj naturalnego rytmu Twojego swobodnego oddechu. Jest zupełnie automatyczny, przy Tobie. Czy myślisz o tym, czy nie – oddychasz. Żyjesz. Jesteś.
Tyle. Zrobiło się ciszej?
Ten tekst pojawia się w naszej Blogosferze w środku Wielkiego Postu. Jedni trwają w swoich postanowieniach, inni jeszcze nie postanowili, jeszcze inni postanowili nie postanawiać nic. Może tak być. Droga każdego z nas jest niepowtarzalna, osobista. Chodzi przecież tylko o to, żeby na końcu okazało się, że jesteś o krok bliżej siebie, ludzi, Boga. O krok głębiej. O krok.
Znalezienie ciszy tam, gdziekolwiek jesteś, to jest KROK.
„A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.”
