Św. Jan XXIII nie mógł zasnąć pierwszej nocy po ogłoszeniu pontyfikatu, przygnieciony ciężarem odpowiedzialności, aż do chwili refleksji i odkrycia: „Przecież, to Duch Święty kieruje Kościołem, ja jestem tylko Jego sługą”. Po czym spokojnie zasnął. Św. Jan Paweł II wielokrotnie zasypywany różnymi opiniami i wątpliwościami dotyczącymi m.in. pielgrzymek, wsłuchiwał się w głos Ducha Świętego i sami byliśmy świadkami, że to, co niemożliwe stawało się możliwym. Św. Piotr w chwili próby zaparł się Jezusa, a mimo to Jezus powołuje Go do przewodzenia w wierze pierwszej wspólnocie Kościoła, podczas gdy Piotr wyznaje skruszony prawdę o swoich możliwościach oraz szczerą wolę odpowiedzi na Miłość Chrystusa.
Dziś wspominamy w liturgii św. Leona I, którego zwano Wielkim – papieża niosącego pokój w trudnych czasach. Zaledwie w wieku 30 lat zostaje wysłany z poufną misją do św. Augustyna, biskupa Hippony z polecenia papieża Celestyna I. Dziesięć lat później w 440r. przybywa z pokojową misją do Galii. Tam po śmierci Sykstusa III zostaje wybrany papieżem. Wraca do Rzymu, gdzie 29 września 440 r. rozpoczyna swoje ponad 21-letnie kierowanie Kościołem w posłuszeństwie Duchowi Świętemu. Dlaczego został nazwany Wielkim? Z jakimi trudnościami musiał się zmierzyć?
W czasie pontyfikatu Papieża Leona nie brakowało sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Mnożyły się liczne herezje oraz naciski podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej i Galii. To wtedy Pelagiusz głosił, że Chrystus wcale nie przyniósł odkupienia z grzechów, a Nestoriusz twierdził, że w Jezusie mieszkały dwie osoby. Poprzez swoich legatów brał udział w soborze w Chalcedonie (451), który ustalił najważniejsze elementy doktryny chrystologicznej. W dogmatycznym liście do biskupa Konstantynopola, tzw. “Tomie do Flawiana”, odczytanym w Chalcedonie, Leon I rozwinął naukę o dwóch naturach w Chrystusie. Sobór Chalcedoński przyjął wiarę w jednego Chrystusa w dwóch naturach, obu niezmiennych i nieprzemieszczalnych, ale także nierozdwojonych i nierozdzielnych, tworzących jedną osobę. Tekst ten ojcowie soborowi przyjęli przez aklamację, a z zachowanych dokumentów wiemy, że zawołali wtedy: “Piotr przemówił przez usta Leona”.
Nauczał, że liturgia chrześcijańska nie jest wspomnieniem wydarzeń minionych, lecz uobecnieniem niewidzialnej rzeczywistości. Za jego czasów powstały pierwsze redakcje zbiorów oficjalnych modlitw liturgicznych w języku łacińskim. Powiązał liturgię z codziennym życiem chrześcijańskim, praktykę postu z miłosierdziem i jałmużną. Podkreślał, że Paschę można celebrować w każdym okresie roku “nie jako coś, co przeminęło, ale raczej jako wydarzenie dziś obecne”. Leon przyczynił się do uznania prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol. Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, królowi Hunów oraz jego wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452r.). W trzy lata później podjął pertraktacje ze stojącym u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów. Niestety król nie dotrzymał umowy i złupił Wieczne Miasto. Papież Leon wsławił się także działalnością charytatywną oraz zdecydowanym przeciwstawianiem się praktykom pogańskim i wpływom sekty manichejczyków. Był obrońcą kultury zachodniej. Jako pierwszy papież otrzymał przydomek “Wielki”. Zmarł 10 listopada 461 r. w Rzymie. Został pochowany w portyku bazyliki św. Piotra. Zachowało się około 150 listów i prawie 100 mów wygłoszonych do mieszkańców Rzymu. W roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła. Jest patronem muzyków i śpiewaków. Przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący. Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę.
Św. Leonie Wielki – módl się za nami.
