Na przestrzeni dziejów życie nieustannie stawiało przed nami wyzwania, które wymagały od nas aktywnej, świadomej i dojrzałej odpowiedzi na wezwania i wyzwania, jakie stawia przed nami nasza egzystencja. W każdej chwili stajemy przed wyborem: czego chcemy, a czego nie; między posiadaniem a nieposiadaniem; między bytem i niebytem. 

„Tak” i „nie” są częścią naszego codziennego życia, bez nich trudno byłoby nam być w pełni ludźmi. Tak mówi Pan: „Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście” (Pwt 30, 15). W tym kontekście prawdziwie ludzkiego wyboru odnajdujemy Dziewicę Matkę z Nazaretu. 

Maryja, w pełni swojej wolności, w pozdrowieniu anioła słucha bardziej głosu Boga, głosu własnego sumienia, który jej oznajmia: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (Łk 1,30 – 31). W obliczu tej propozycji Maryja odpowiada: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” (Łk 1,38). To właśnie z powodu tej odpowiedzi ten, który jest Wieczny wkroczył w czas; Bóg przyjmuje ludzką postać, aby nas zbawić. 

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, która znajduje swój biblijny fundament w narracji ewangelicznej św. Łukasza (rozdz. 1, 26-38), jest uroczystością, która w swej wewnętrznej strukturze wywyższa „tak” kobiety wobec zbawczego planu Boga, oraz w sposób bardziej wyjątkowy stara się ukazać wielkość ostatecznego „tak” Boga wobec ludzkości. Zwiastowanie Pańskie jest uroczystością, która w najwyższym stopniu wyraża Bożą wolę objawienia się człowiekowi i jego zbawienia, a zarazem gotowość człowieka do przyjęcia boskiego objawienia. 

Epizod opisany w Ewangelii św. Łukasza ukazuje historyczne początki problemu, z jakim zmagały się pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, dotyczącego całkowitego wcielenia odwiecznego Słowa Bożego w dziewiczym łonie Maryi. Opowieść wyraźnie ukazuje dialog między Bogiem a człowiekiem, między Maryją a aniołem, posłańcem Boga. Maryja, w tej opowieści, została zapytana przez anioła o wolę Bożą, która w niej, w prostej młodej kobiecie z Nazaretu, znalazła łaskę przed Bogiem. W tym ewangelicznym epizodzie rozważamy, że ludzka wolność, będąca owocem miłości Boga do ludzi, nigdy nie została naruszona przez Stwórcę; wręcz przeciwnie, proponuje Maryi misję, a Maryja, w swojej całkowitej wolności, jest gotowa ją wypełnić, chociaż nie wie, jak wszystko się potoczy. 

Ta piękna opowieść była szeroko dyskutowana przez Ojców Kościoła. Ich słuszną intencją była obrona nie tylko dziewictwa i macierzyństwa Maryi, ale nade wszystko prawdziwego Wcielenia i Bóstwa Jezusa, Jej syna. Podczas Soboru Nicejsko-Konstantynopolitańskim (rok 381) w Wyznaniu Wiary nicejsko-konstantynopolitańskim, utrwaliło się zdanie dogmatyczne, głoszące, że wieczne Słowo Boże wcielone w łonie ludzkości poprzez dziewicze poczęcie Maryi było rzeczywiście Synem Bożym. 

W Jezusie natura ludzka i boska współistniały wzajemnie, bez pomieszania, lecz w pełnej hipostatycznej jedności natur. Mały i skromny cieśla z Nazaretu był w rzeczywistości prawdziwym Synem Bożym, który narodził się w ludzkiej historii za sprawą Ducha Świętego. 

Jednakże dopiero w roku 431 na Soborze Efeskim Kościół uroczyście ogłosił Maryję Matką Boga (Theotokos), broniąc w ten sposób rzeczywistego Wcielenia Syna Bożego w łonie ludzkości, poprzez „tak” Maryi. Dekret ten doprowadził później do ustanowienia liturgicznego święta Zwiastowania Pańskiego. Jednakże około VI wieku Kościół, pod przewodnictwem papieża Sergiusza I, ostatecznie wprowadził do kalendarza liturgicznego Kościoła rzymskiego uroczystość Zwiastowania Pańskiego, którą obchodzi się co roku 25 marca, dokładnie dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem. 

W istocie, w „tak” Maryi, w pełni urzeczywistnia się Boże „tak” na rzecz ludzkości. W Maryi Bóg realizuje swój zbawczy plan w czasie i historii ludzkości. Jeśli nieszczęście przyszło do nas przez Ewę, poprzez Maryję drzwi Łaski otworzyły się przed nami na nowo.  

Obchodzenie uroczystości Zwiastowania Pańskiego jest dziękczynieniem Bogu za wszystkie dobrodziejstwa, których Pan udzielił nam za pośrednictwem „tak” Maryi. Jest kontemplacją zbawienia dokonanego przez Boga w „tak” wypowiedzianym przez Dziewice z Nazaretu. Chodzi o kontemplację Bożego „tak” poprzez Matkę Boga. Tak wypowiedziane przez Marię zmieniło bieg historii. Tak Maryi umożliwiło nam poznanie Ojca objawionego przez Syna w mocy i działaniu Ducha Świętego. Jesteśmy zaproszeni do zmiany biegu historii poprzez nasze „tak” powiedziane Bogu. 

Bóg chce mieszkać w świecie, w naszej rodzinie, w naszym społeczeństwie, w naszym kraju. Aby jednak tak się stało, my również musimy być, podobnie jak Dziewica z Nazaretu, otwarci i hojni w przyjmowaniu woli Bożej w naszym życiu, aby prawdziwa wartość powiedzenia „tak” mogła zmienić bieg historii. 

ks. Artur Karbowy SAC – pallotyn, Wyższy Przełożony pallotynów w Rio de Janeiro. Często widywany z aparatem fotograficznym.