Niedziela palmowa rozpoczyna Wielki Tydzień albo lepiej, Święty Tydzień, jak jest nazywany w Brazylii. Czas, w którym przeżywamy najważniejsze wydarzenia z życia Jezusa, które dały nam zbawienie. W zasadzie na całym świecie ten czas przeżywany jest podobnie. Procesja z palmami, Msza krzyżma, obmycie nóg, adoracja krzyża, refleksja przy grobie, Liturgia Wigilii Paschalnej i oczekiwana rezurekcja. Tradycja dodała do obchodów Świętego Tygodnia w Brazylii kilka dodatkowych elementów, które sprawiają, że ten czas jest inny, wyjątkowy, święty.
Wiele parafii, miejscowości organizuje misteria Męki Pańskiej, największe odbywa się w miejscowości Nova Jeruzalem w stanie Pernambuco, gdzie odbywa się inscenizacja Męki Pańskiej, która ma setki statystów i tysiące widzów. Misterium jest transmitowane przez telewizję dla całej Brazylii.
We wtorkowy wieczór mężczyźni gromadzą się w jednym z kościołów wokół figury Jezusa dźwigającego krzyż. W innym kościele kobiety przychodzą do figury Matki Bożej Bolesnej. O wyznaczonej godzinie procesje wychodzą w stronę głównego kościoła, procesje idą w ciszy. Jest to tzw. Procesja Spotkania. Matka Boża spotyka się ze swoim Synem dźwigającym krzyż. Przy spotkaniu rozpoczynają się modlitwy i ksiądz wygłasza okolicznościową homilię.
Mrok w kościele rozprasza blask piętnastu świec umieszczonych na świeczniku zwanym tenebra i umieszczonym na ołtarzu. To symbol Jezusa Chrystusa i Apostołów. Odmawia się 14 psalmów, po każdym z nich gasi się jedną świece. Kościół pogrąża się w jeszcze większej ciemności, zgaśnięcie świecy symbolizuje opuszczenie Jezusa przez kolejnego ucznia. Na koniec świeci się tylko jedna świeca, ona nie gaśnie, ona reprezentuje Chrystusa, Światłość Świata. Zgromadzeni w kościele zastanawiają się nad życiem i misją Jezusa. W pewnym momencie ta świeca jest zabrana z ołtarza, symbolizując w ten sposób złożenie Jezusa do grobu. Ministranci uderzają w kołatki, zgormadzeni tupią i opuszczają kościół. To tzw. Ofício das Trevas wykonywane w niektórych kościołach w nocy ze środy na czwartek.
Podczas Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek słyszymy Pieśń Weroniki. Weronika śpiewa pieśń lamentacyjną: „O wszyscy, którzy przechodzicie drogą, zatrzymajcie się i zobaczcie, czy wasz ból jest równy mojemu bólowi”. Czy możesz sobie wyobrazić, jak musi wyglądać dzień kogoś, kto właśnie pochował ukochaną osobę? Jaki będzie dla niej kolejny dzień?
Po liturgii Wielkiego Piątku figura zmarłego Jezusa jest złożona na noszach i niesiona w ciszy ulicami miasta. Zapalone świece, kołatki i tysiące wiernych w orszaku żałobnym. W wielu miejscach jest to największa procesja.
W zadumie witamy Wielką Sobotę. Zaduma i cisza. Poprzedni dzień był bogaty w emocje, teraz czas na zadumę. Kościoły są zamknięte, symbolizują Grób Święty. Nasz Bóg spoczywa w łonie ziemi, a całe stworzenie milczy, bo autor życia zstąpił do piekieł, aby zbawić swój lud. To dzień oczekiwania.
Imię Judasz jest źle kojarzone w chrześcijańskim świecie. Pamiętamy o zdradzie Judasza. W Wielką Sobotę, zwaną w Brazylii jako Sobotę Alleluja można spotkać się z malhação de Judas czyli – treningiem Judasza. Ludzie tworzą lalkę, która symbolizuje zdrajcę Jezusa i wieszają ją w publicznym miejscu, a następnie biją ją, kamienują i poddają wielu innym agresjom. W ten sposób chcą nauczyć Judasza, że zdrada jest niewłaściwa. Nie jest to praktyka wspierana przez Kościół, ale jest częścią popularnego zwyczaju.
Tradycje te to praktyki pobożności ludowej, które pomagają w doświadczeniu wiary, pomagają przeżyć najważniejsze wydarzenia naszej wiary. One pomagają zrozumieć liturgię Wielkiego Tygodnia. Sprawiają, że Święty Tydzień może stać się zaczynem do osobistej świętości.
