A gdyby tak cofnąć czas i wrócić do lat młodości? To przecież niemożliwe. A ja właśnie tak się czuję. Kiedy miałem 20 lat, chciałem zostać inżynierem, architektem. Wszystko w życiu miałem poukładane. Studiowałem na politechnice, miałem dziewczynę, myślałem o założeniu rodziny. I właśnie w takim momencie mojego poukładanego życia usłyszałem ten głos “Pójdź za Mną. Nie bój się, bo jestem z tobą”. No i w ten sposób (w wielkim skrócie) zostałem księdzem pallotynem.
Po 20 latach kapłaństwa, po 9 latach bycia dyrektorem szkoły, zostawiam właśnie moje poukładane życie, pakuję się do jednej walizki i wyjeżdżam na misje na Kubę. Wielu moich znajomych dziwi się i pyta: ale dlaczego? Źle ci tu? Dlaczego właśnie Kuba? Tam jest tak ciężko, to inne życie, inny świat.
Dlaczego Kuba? Bo tam brakuje księży. No i może dlatego, że znowu, jak 28 lat temu, słyszę ten głos “nie bój się, bo jestem z Tobą”. Wtedy zaufałem, nie zawiodłem się, nigdy nie żałowałem decyzji i życiowej zmiany. Dziś liczę na powtórkę. Pięknie jest mieć znowu 20 lat i otwierać nowy rozdział w życiu. A moje blogowe wpisy stają się relacją z misyjnej pracy.
