Wiara i relacja z Panem Bogiem uczyniła moje życie pełnym smaku. Czasami jest on słodko-gorzki, innym razem umami, czyli smakowity.
Smakować życie to znaczy doświadczać jego różnych stanów, rozróżniać je, poznawać, rozważać, delektować się bogactwem jego przejawów, degustować. Być rozsmakowanym w życiu to żyć jego pełnią, czerpać z niego siłę i radość.
Podczas pandemii w wyniku zarazy Covid-19 wystąpił bardzo charakterystyczny objaw choroby – utrata węchu i smaku. Nagle wszystko stało się jałowe. Pokarm, który spożywaliśmy był bez jakiegokolwiek wyrazu – stanowił bezwonną, nie posiadającą żadnych walorów smakowych masę, którą dla zaspokojenia głodu przeżuwaliśmy. Jedzenie przestało być przyjemnością, stało się jedynie koniecznością, czasami wręcz przykrą. U niektórych ta dolegliwość trwała krótko, u innych przez wiele miesięcy. Wiele z tych osób doświadczało w związku z tym prawdziwego cierpienia. Pokarm bez smaku i niemożność odczuwania zapachów uczyniły nasze życie niezwykle ubogim.
Ta historia pozwala lepiej zrozumieć, że nasza ludzka egzystencja jest bardzo złożona i zależy od sprawnego działania wielu czynników, często niedocenianych i niezauważanych.
Jezus zwraca naszą uwagę i na to, mówiąc: „Wy jesteście solą dla ziemi, lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić?” (Mt, 5,13).
Wiele żyjących współcześnie ludzi utraciło smak życia. Doświadczają bytu jałowego pomimo wielkiej obfitości, której są beneficjentami. Skala dóbr jakimi w obecnych czasach możemy się cieszyć jest niebywała. Niebywałe jest również to jak wielkie jest obecnie ludzkie doświadczenie pustki – braku wartości i sensu życia. Niemalże codziennie docierają do nas alarmujące informacje o nowych przypadkach samobójstw, rosnącej liczbie chorych na depresję i coraz częściej występujących zaburzeniach psychicznych osób w każdym wieku. Zaczynają nas otaczać zagubieni, zniesmaczeni życiem ludzie. Dla wielu stało się ono przykrą i nieprzyjemną perspektywą.
Doświadczenie smaku jest zmysłowe i polega na odczuwaniu i rozpoznawaniu przy pomocy receptorów – kubków smakowych podstawowych smaków: słodkiego, gorzkiego, kwaśnego, słonego. W 1908 r. japoński naukowiec Kikunae Ikede delektując się bulionem z wodorostów odkrył jeszcze jeden smak, który nazwał „umami”, co znaczy dosłownie „esencja pyszności” lub „smakowity”. Smak ten polepsza jakość potraw, balansuje inne smaki, dopełnia je.
Podobnie jest być może z nami. Potrzebujemy siebie nawzajem, aby odczuć i doświadczyć tego co istotne w życiu, rozsmakować się w nim poprzez docenienie wszystkich jego przejawów, tych przyjemnych i nieprzyjemnych. Potrzebujemy tych, którzy będą solą, gdy życie stanie się jałowe, ale również tych, którzy jak umami będą łączyć, balansować różnice miedzy nami i wydobywać z nich to co najcenniejsze – esencję sensownego, pełnego wartości życia.
Jezus uczy nas, ze mamy być solą dla świata i przestrzega, abyśmy nie zwietrzeli, to znaczy nie utracili tego, co najcenniejsze, najbardziej wartościowe w nas, co od Niego pochodzi. To w NIM, przez Jego Słowo i łaskę odkrywamy swoją tożsamość – swój wewnętrzny smak, jego esencję. Tylko w ten sposób nie staniemy się jałowi i bezwonni.
Mamy stawać się tymi, którzy mają pozytywny wpływ na świat, są zdolni go przemieniać, wydobywać z niego jego wartość, odkrywać jego sens. Czynić świat smakowitym, tak by ci, którzy go doświadczają, znajdowali go jako pokarm dający im siłę, podtrzymujący życie. Mamy stać się pokarmem dla świata, tak jak Jezus stał się Chlebem Życia.
Komentarz Komentatora:
Według mnie taka postawa powinna dotyczyć wszystkich, nie tylko chrześcijan. Odkrywanie smaku życia i pobudzanie apetytu na życie u tych, którzy go utracili jest zadaniem każdego człowieka. Bardzo pomocny jest fakt, że w chrześcijaństwie takie przesłanie przez cały czas wybrzmiewa. Mam wielką nadzieję, że będzie również urzeczywistniane.
