,,Czyńcie to na moją pamiątkę!” 1 Kor 11, 25
Żydzi przygotowują się do upamiętnienia wyjścia z Egiptu, miasto cichnie, jest wieczór. Do Jerozolimy przybyło mnóstwo pielgrzymów by wspólnie świętować.
Jezus pomyślał o tym już dzień wcześniej – poprosił Apostołów, by przygotowali miejsce, gdzie mogliby wspólnie przeżyć Paschę. Wszystko przebiegało zgodnie z tradycją żydowską: wspólne modlitwy, śpiewy, spożycie Paschy. Był nawet czas na wspomnienia: Jezus zapytał Apostołów, czy brakowało im czegoś podczas wspólnego wędrowania.
W tych fragmentach można zobaczyć, że Jezus był człowiekiem takim jak my: świętował, przestrzegał prawa, rozmawiał z innymi, odczuwał smutek, strach, ale z drugiej strony miał w sobie takie pokłady miłości, jakie mógł mieć tylko ktoś, kto nie do końca jest z tego świata. Ile razy mówił im o Królestwie Ojca, o Jego miłości, zapewnił ich, że Ojciec ich wysłucha jeśli będą prosić w Jego imię. Z rozbrajającą szczerością zapewnił ich o tym, że w domu Ojca jest dużo miejsca, a gdyby było inaczej, to też by im o tym powiedział. Bóg idzie przygotować miejsce człowiekowi, by zabrać go do siebie! Bóg chce o człowieka zadbać kompleksowo.
To jednak nie wszystko. Jezus oddaje Apostołom (i rozpoczynając od nich – nam wszystkim wierzącym) siebie samego. Wybiera symbol chleba – skromny, prosty, zrozumiały. Bez pożywienia nie przeżyjemy. Nakazuje brać, jeść i powtarzać to, aż przyjdzie powtórnie. Każda Msza Święta to niejako powtórka Triduum Paschalnego, które właśnie rozpoczynamy.
Obyśmy potrafili w te najważniejsze dla chrześcijan dni uzmysłowić sobie, że największa w historii Miłość nie poprzestała na krzyżu, ale wróciła do życia i żyje nadal i może żyć w nas, jeśli Ją tylko do tego zaprosimy.
