Kurt Cardinal Koch
Die Seligen und Heiligen sind die Antworten Gottes auf die Fragen von uns Menschen. Und sie sind die besten Exegeten des Evangeliums. Denn sie haben das Wort Gottes nicht nur gelesen und interpretiert; sie haben es vor allem mit ihrem eigenen Leben bezeugt. Dies gilt in besonderer Weise vom seligen Pallottinerpater Richard Henkes, der sich während der Typhusepidemie, die im Konzentrationslager Dachau im Übergang zwischen den Jahren 1944 und 1945 ausgebrochen war, in den Quarantäneblock 17 freiwillig einschliessen liess, um die von dieser schweren Krankheit betroffenen Häftlinge zu pflegen, der sich dabei infiziert hat und am 22. Februar 1945 in Dachau gestorben ist. Die Lebenshingabe von Pater Henkes bis zum Tod für andere Menschen hat Papst Franziskus als Martyrium anerkannt; und der Heilige Vater hat entschieden, dass Pater Henkes seliggesprochen wird. Pater Henkes steht vor uns als Märtyrer der Nächstenliebe, der sein Leben als Opfer für Christus hingegeben und damit Anteil am Kreuz Jesu Christi erhalten hat
Święci i Błogosławieni stanowią Boże odpowiedzi na pytania zadawane przez nas, ludzi. I są oni także najlepszymi egzegetami ewangelii. Ponieważ nie tylko czytali i interpretowali Słowo Boże; Przede wszystkim świadczyli o nim własnym życiem. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku błogosławionego pallotyna ojca Richarda Henkesa, który podczas epidemii tyfusu, która wybuchła w obozie koncentracyjnym w Dachau na przełomie 1944 i 1945 roku, dobrowolnie pozostał w bloku nr. 17, poddanym kwarantannie. Tam opiekował się więźniami dotkniętymi tą poważną chorobą, którą zaraził się i zmarł 22 lutego 1945 r. na terenie obozu. Ofiarę z życia ojca Henkesa, Papież Franciszek uznał za męczeństwo i postanowił on, że zostanie beatyfikowany. Ojciec Ryszard Henkes stoi przed nami jako męczennik miłości, który oddał swoje życie jako ofiarę Chrystusowi i w ten sposób otrzymał udział w krzyżu Jezusa Chrystusa.
Das Kreuz Jesu als Liebesbeweis Gottes
Es ist von daher ein ebenso schönes wie sinnvolles Zusammentreffen, dass die Seligsprechung von Pater Henkes am Fest der Kreuzerhöhung, das in der Diözese Limburg als besonderes Bistumsfest begangen wird, gefeiert werden kann. Denn Pater Henkes ist ein besonders glaubwürdiger Exeget der Verkündigungstexte des heutigen Festes, das uns das Kreuz Jesu als Zeichen der grenzenlosen Liebe Gottes zu uns Menschen nahe bringt. Der Evangelist Johannes verdichtet das Geheimnis des Kreuzes Jesu Christi in dem wunderbaren Spitzensatz: „Denn Gott hat die Welt so sehr geliebt, dass er seinen einzigen Sohn hingab, damit jeder, der an ihn glaubt, nicht zugrunde geht, sondern das ewige Leben hat“ (Joh 3, 16). Das Kreuz ist die Erscheinung der grössten Liebe Gottes zu uns Menschen. Und es ist das deutlichste Zeichen dafür, dass Jesus sich nicht bloss mit verbalen Liebeserklärungen an uns Menschen begnügt, dass er vielmehr einen sehr hohen Preis für seine Liebe bezahlt hat, indem er am Kreuz in Liebe sein Herzblut für uns Menschen investiert und uns das kostbarste Geschenk, das ewige Leben, gegeben hat.
Krzyż Jezusa jako dowód miłości Boga
Jest zatem pięknym i znaczącym zbiegiem okoliczności, że możemy świętować beatyfikację księdza Henkesa w święto Podwyższenia Krzyża, które jest celebrowane w diecezji Limburskiej jako specjalne święto diecezjalne – Ojciec Henkes jest szczególnie wiarygodnym egzegetą tekstów Ewangelii dzisiejszego święta, które przynosi nam krzyż Jezusa jako znak bezgranicznej miłości Boga do nas, ludzi. Ewangelista Jan rozważa tajemnicę krzyża Jezusa Chrystusa w tym jednym cudownym zdaniu: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. (J 3, 16). Krzyż jest manifestacją największej miłości Boga do nas. I jest to najbardziej wyraźny znak, że Jezus nie zadowala się jedynie ustnymi deklaracjami miłości do ludzi, ale że zapłacił bardzo wysoką cenę za swoją miłość, ofiarując swoje serce i duszę na krzyżu w miłości do nas ludzi dając nam najcenniejszych Dar – życie wieczne.
Das Kreuz Jesu ist keineswegs, wie heute selbst nicht wenige Christen meinen, ein Gegensatz zur Liebe Gottes und kein Widerspruch zur Würde des Gottessohnes, sondern die glaubwürdige Darstellung seiner Liebe zu uns Menschen und zu seiner ganzen Schöpfung. Der Evangelist Johannes nimmt die in der alttestamentlichen Lesung berichtete Geschichte vom Aufhängen der Schlange aus Kupfer an einer Fahnenstange durch Mose als Vorausbild dafür, dass auch die Erniedrigung Jesu in seinem Leiden und Sterben bereits Erhöhung ist: „Wie Mose die Schlange in der Wüste erhöht hat, so muss der Menschensohn erhöht werden, damit jeder, der an ihn glaubt, nicht zugrunde geht, sondern das ewige Leben hat“ (Joh 3, 14-15). Das Kreuz Jesu schenkt uns die wunderschöne Botschaft: Wer bis in den Tod hinein von Jesus Christus geliebt ist, der darf sich wirklich geliebt wissen und über dieses Geschenk der Erlösung froh werden. Denn in der Liebe Jesu am Kreuz sind wir erlöst von unseren Sünden; und seine Liebe ist der Wärmestrom der Erlösung, nämlich des Geschenks des ewigen Lebens.
Krzyż Jezusa nie jest wcale, jak rozumuje nawet wielu dzisiejszych chrześcijan, przeciwieństwem miłości Boga i nie jest sprzeczny z godnością Syna Bożego, ale jest wiarygodnym przedstawieniem Jego miłości do ludzi i całego Jego stworzenia. Ewangelista Jan bierze historię opowiedzianą w starotestamentowym czytaniu o zawieszeniu węża miedzianego na słupie przez Mojżesza jako przykład, że nawet upokorzenie Jezusa w jego cierpieniu i śmierci jest tu wywyższone: „Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni „Syn Człowieczy musi być wywyższony, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,14-15). Krzyż Jezusa daje nam piękne przesłanie: Ten, kto miłuje Jezusa w jego śmierci, może poznać siebie naprawdę umiłowanego i cieszyć się z tego daru zbawienia. Albowiem w miłości Jezusa na krzyżu jesteśmy odkupieni od grzechów; a Jego miłość jest gorącym strumieniem zbawienia, darem życia wiecznego.
Das heutige Kreuzfest lädt uns ein, im Geheimnis der Kreuzesliebe Jesu noch tiefer zu bohren. Aus eigener Erfahrung wissen wir alle, dass es Liebe nicht ohne Opfer und nicht ohne Leiden geben kann. Dies gilt zumal im Licht des christlichen Glaubens, in dem das Opfer seinem tiefsten Wesen nach nicht mit dem Bösen und der Sünde verbunden ist, sondern mit der Liebe. Denn Liebe gibt es nicht ohne Opfer; Liebe als Hingabe des eigenen Lebens für Andere ist Opfer. Dieses Liebesopfer hat Jesus am Kreuz für uns Menschen dargebracht, indem er die an ihm geübte Gewalt in Liebe für uns Menschen umgewandelt hat. Die Passion Jesu ist das Ur-Martyrium und zugleich das Urbild des Martyriums der ihm Nachfolgenden, die Anteilhabe am Kreuzesgeheimnis Jesu erhalten haben.
Dzisiejsze święto Podwyższenia Krzyża zachęca nas do głębszego zgłębienia tajemnicy miłości Jezusa do krzyża. Z własnego doświadczenia wiemy, że miłość nie może istnieć bez poświęcenia i bez cierpienia. Jest to szczególnie prawdziwe w świetle wiary chrześcijańskiej, w której ofiara w swej istocie nie jest związana ze złem i grzechem, ale z miłością. Ponieważ miłość nie istnieje bez poświęceń; Miłość jako oddanie życia innym jest ofiarą. Jezus złożył tę ofiarę miłości na krzyżu za nas ludzi, przekształcając praktykowaną na Nim przemoc w miłość do ludzi. Męka Jezusa jest podstawowym męczeństwem, a zarazem archetypem męczeństwa tych, którzy poszli za Nim, którzy mieli udział w tajemnicy Jego krzyża.
Martyrium als höchster Akt der Liebe
Dieser Zusammenhang ist im Martyrium von Pater Henkes sichtbar geworden. Wie Jesus Leiden und Kreuz nicht gesucht, sondern sich am Willen Gottes für das Leben der Menschen orientiert hat und wegen seiner Liebe zu uns Menschen getötet worden ist, so hat auch Pater Henkes das Martyrium keineswegs gesucht, sondern er hat es als Konsequenz seiner Treue zu seinem katholischen Glauben frei und freiwillig auf sich genommen. Darin besteht die Authentizität seines Glaubenszeugnisses. Denn die christliche Tradition hat die Sehnsucht eines potenziellen Märtyrers nach seinem Getötetwerden geradezu als Infragestellung des Martyriums betrachtet. Das christliche Martyrium ist keineswegs von Todessehnsucht und Lebensverachtung geprägt; sein entscheidendes Merkmal ist vielmehr die Liebe. Das christliche Martyrium ist nur echt, wenn es als höchster Akt der Liebe zu Gott und zu den Brüdern und Schwestern verwirklicht wird, wie das Zweite Vatikanische Konzil hervorgehoben hat: „Das Martyrium, das den Jünger dem Meister in der freien Annahme des Todes für das Heil der Welt ähnlich macht und im Vergiessen des Blutes gleichgestaltet, wertet die Kirche als hervorragendes Geschenk und als höchsten Erweis der Liebe.“[1]
Męczeństwo jako najwyższy akt miłości
Związek ten stał się widoczny w męczeństwie ojca Henkesa. Tak jak Jezus nie szukał cierpienia i krzyża, lecz kierował się wolą Bożą dla życia ludzi i został zabity z powodu swojej miłości do nas, tak i ojciec Henkes w żadnym wypadku nie szukał męczeństwa, ale jest to konsekwencja jego lojalności do dobrowolnie przyjętej wiary katolickiej. Na tym polega autentyczność jego świadectwa wiary. Ponieważ tradycja chrześcijańska od lat kwestionuje tęsknotę za śmiercią potencjalnego męczennika. Chrześcijańskie męczeństwo nie jest naznaczone tęsknotą za śmiercią i pogardą dla życia; jego cechą charakterystyczną jest miłość. Chrześcijańskie męczeństwo jest rzeczywiste tylko wtedy, gdy urzeczywistnia się ono jako najwyższy akt miłości do Boga i do braci i sióstr, jak podkreślił Sobór Watykański II: „Męczeństwo, które upodabnia ucznia do Mistrza w dobrowolnym przyjmowaniu śmierci za zbawienie świata i stawia go na równi w cierpieniu, Kościół postrzega jako wybitny dar i najwyższy dowód miłości. ”.
Wie Jesus hat auch Pater Henkes in seinem Glauben darum gewusst, dass es Liebe nicht ohne Opfer geben kann. Von dieser Überzeugung ist seine Spiritualität als Priester geprägt gewesen. Bereits vor seiner Priesterweihe hat er die Worte niedergeschrieben: „Ich will in der Hauptsache Opferpriester werden, Kreuzträger für andere.“ Diese Überzeugung, die er kurz vor seiner Weihe zum Ausdruck gebracht hat, ist im Konzentrationslager Dachau harte Realität geworden. Denn auch an diesem menschenverachtenden Ort hat er seine Glaubensüberzeugung bewährt und seinen christlichen und priesterlichen Dienst an den an Typhus erkrankten Menschen ausgeübt. Sein Leben in Dachau, zunächst auf der Plantage, dann im Postdienst, anschliessend beim Desinfektionskommando und schliesslich beim Krankendienst im Block 17 ist ein glaubwürdiges Zeugnis seiner Lebenshingabe bis zum Tod, indem er vor allem ein Beispiel der Liebe bis zur Ganzhingabe seiner selbst für die Kranken ohne Hoffnung auf Überleben gegeben hat.
Podobnie jak Jezus, ojciec Henkes wiedział w swojej wierze, że miłość nie może istnieć bez poświęceń. Jego duchowość jako kapłana kształtowała to przekonanie. Jeszcze zanim przed święceniami zapisał słowa: „Chcę zostać przede wszystkim kapłanem ofiarnym, niosącym krzyż dla innych.” To przekonanie, które wyraził na krótko przed konsekracją, stało się w obozie koncentracyjnym Dachau rzeczywistością. W tym nieludzkim miejscu, dawał on nieustannie świadectwo, i pełnił swoją chrześcijańską oraz kapłańską posługę tym, którzy cierpieli na tyfus. Jego życie w obozie, najpierw na plantacji, później poczcie, w tzw. Desinfektionskommando oraz na końcu służba w bloku numer 17, stały się wiarygodnym świadectwem poświęcenia aż śmierci, przede wszystkim dając przykład miłości i całkowitemu poświęceniu się chorym bez nadziei na przeżycie.
Das Martyrium von Pater Henkes ist freilich nicht zu verstehen ohne seine tiefe Verwurzelung im katholischen Glauben. Im beschwerlichen Leben im Konzentrationslager Dachau hat er sich stets bestärken lassen im persönlichen Gebet und vor allem in der regelmässigen Teilnahme an der Heiligen Messe. In der Eucharistie, in der wir die sakramentale Vergegenwärtigung des Liebesopfers Jesu am Kreuz feiern und Gott bitten, dass auch wir „eine Opfergabe in Christus“ werden, ist ihm die Glaubensverpflichtung bewusst geworden, selbst eucharistische Hingabe für andere zu werden und sich als lebendige Hostie für die Menschen hinzugeben, die seine Liebe nötig haben.
Oczywiście męczeństwo ojca Henkesa jest niezrozumiałe bez jego głębokich korzeni w wierze katolickiej. W trudnym życiu w obozie koncentracyjnym w Dachau zawsze umacniał się osobistą modlitwą, a przede wszystkim regularnym uczestnictwem we Mszy świętej. W Eucharystii, w której celebrujemy sakramentalną realizację ofiary miłości Jezusa na krzyżu i prosimy Boga, abyśmy również stali się „ofiarą w Chrystusie”, uświadomił sobie zaangażowanie w eucharystyczną ofiarność innym i potrzebę bycia żywą Hostią dla tych, którzy potrzebują jego miłości.
Martyrium als Konsequenz gelebten Glaubens
Sein Zeugnis des Glaubens und seiner Lebenshingabe bis zum Tod wird erst voll verständlich auf dem Hintergrund seines ganzen Lebens. Pater Henkes hat mit seinen Augen des Glaubens sehr früh und klar wahrgenommen, dass die nationalsozialistische Ideologie mit dem christlichen Menschenbild schlicht nicht zu vereinbaren ist, weil sie keine menschlichen und christlichen Werte vertritt, sondern neuheidnische Ideen propagiert. Pater Henkes hat sensibel verspürt, was der Propagandaminister Goebbels in seinem Tagebuch hemmungslos notiert hat: „Der Führer ist tief religiös, aber ganz antichristlich. Er sehe im Christentum ein Verfallssymptom, eine Abzweigung der jüdischen Rasse, eine Absurdität, der er allmählich auf allen Gebieten das Wasser abgraben werde. Er hasst das Christentum, das den freien, hellen, antiken Tempel in einen düsteren Dom, mit einem schmerzverzerrten. Gekreuzigten Christus verwandelt habe.“ Angesichts dieser neuheidnischen Ideologie hat Pater Henkes geahnt, dass überall dort, wo Gott klein gemacht und aus der Öffentlichkeit verdrängt wird, auch der Mensch klein gemacht wird, wie wir dies im vergangenen Jahrhundert in den antichristlichen Diktaturen des Nationalsozialismus und des sowjetischen Kommunismus zur Genüge erfahren mussten. In seinem christlichen Glauben ist Pater Henkes überzeugt gewesen, dass nur dort, wo Gott durch uns Menschen gross gemacht wird, wie Maria dies im „Magnifikat“ exemplarisch vorgelebt hat, dass nur dort der Mensch gerade nicht klein gemacht wird, sondern an der Grösse der Liebe Gottes Anteil erhält.
Męczeństwo jako konsekwencja żywej wiary
Jego świadectwo wiary i męczeństwo w pełni zrozumiane mogą być tylko na tle całego jego życia. Ojciec Henkes, oczami wiary, bardzo wcześnie i wyraźnie zauważył, że ideologia narodowo-socjalistyczna jest po prostu niezgodna z chrześcijańskim wizerunkiem człowieka, ponieważ nie reprezentuje wartości ludzkich i chrześcijańskich, ale propaguje neopogańskie idee. Ojciec Henkes wyczuł to, co Minister Propagandy Goebbels napisał w swoim dzienniku wprost: „Fuhrer jest głęboko religijny, ale i antychrześcijański. Widzi w chrześcijaństwie objaw rozkładu, dywersję rasy żydowskiej, absurd, który stopniowo wylewa się jak woda na wszystkich obszary życia. Nienawidzi chrześcijaństwa, które zamienia wolną, jasną, starożytną świątynię w ponurą katedrę z Chrystusem konającym na krzyżu. W obliczu tej neopogańskiej ideologii ojciec Henkes odgadł, że wszędzie tam, gdzie Bóg jest umniejszany i usuwany z przestrzeni publicznej, taki i życie ludzkie przedstawia coraz mniejszą wartość. Doświadczyliśmy tego w antychrześcijańskich dyktaturach narodowego socjalizmu i radzieckiego komunizmu. W swojej chrześcijańskiej wierze ksiądz Henkes był przekonany, że tylko tam, gdzie Bóg jest przez nas wywyższony, jak Maryja zilustrowała to w swoim „Magnificat”, że tylko tam człowiek nie jest mały, lecz otrzymuje wielkość w Bożej miłości.
Bei seinen verschiedenen Aufgaben als Lehrer und Seelsorger, als Exerzitienbegleiter und Wallfahrtsprediger in Vallendar-Schönstatt und in Oberschlesien ist Pater Henkes immer wieder in Konflikt mit den Repräsentanten des Nazi-Regimes geraten und wurde zweimal von der Gestapo verhört. Als er sich in Branitz in einer Predigt gegen das eugenische Programm der Nazis und konkret gegen den Abtransport von kranken Menschen aus den dortigen Heilanstalten gewandt hatte, wurde er von der Gestapo verhaftet, während sieben Wochen in Ratibor in Isolationshaft gehalten und zum Abtransport nach Dachau verurteilt. Im dortigen Konzentrationslager hat er die neuheidnische Ideologie der Nazis am eigenen Leib erfahren. Da seine Gefangennahme und seine Verurteilung zum Lager in Dachau von seinem Glaubenszeugnis und seinem priesterlichen Handeln motiviert gewesen ist, steht der Sachverhalt seines Martyriums aus Hass auf den Glauben („in odium fidei“) fest.
Ksiądz Henkes wielokrotnie stawał w konflikcie z nazistami i był dwukrotnie przesłuchiwany przez gestapo, pełniąc różne obowiązki nauczyciela, duszpasterza, rekolekcjonisty i kaznodziei w Vallendarze, Schoenstatt i na Górnym Śląsku. Kiedy przemawiał w Branitz podczas kazania przeciwko programowi eugenicznemu nazistów, a konkretnie przeciwko usuwaniu chorych z miejscowych szpitali, został aresztowany przez gestapo, był przetrzymywany w areszcie w Raciborzu przez siedem tygodni i skazany na zesłanie do Dachau. W obozie koncentracyjnym osobiście doświadczył neopogańskiej ideologii nazistów. Ponieważ jego pojmanie i tortury w obozie w Dachau było motywowane jego świadectwem i działaniami kapłańskimi, fakty jego męczeństwa oparte są na nienawiści do wiary („in odium fidei”) jego prześladowców..
Seligsprechung als Christusverehrung
Die Fama seines Martyriums hat bereits beim Tod von Pater Henkes begonnen. Auf dem Weg der Bestechung des Krematoriumswärters durch priesterliche Mitbrüder konnte erreicht werden, dass der Leichnam von Pater Henkes einzeln verbrannt und seine Asche so geborgen werden konnte. Später wurde sie nach Limburg gebracht, wo sie im Friedhof der Pallottiner aufbewahrt ist. Wenn heute seine Reliquien im Gottesdienst erhoben worden sind, drücken wir damit unseren Glauben aus, dass Gott in seiner Liebe so treu zu uns Menschen steht, dass er sich zu unserem ganzen Menschsein und damit auch zu unserer Leiblichkeit bekennt.
Beatyfikacja jako kult Chrystusa
Wieść o jego męczeństwie rozeszła się zaraz po śmierci ojca Henkesa. Nadzorca krematoirum został przekupiony przez innego z kapłanów, aby ciało ojca mogło zostać spalone oddzielnie, a jego prochy odzyskane. Później zabrane zostały do Limburga, gdzie przechowywane są na cmentarzu pallotynów. Dzisiaj, gdy jego relikwie zostały podniesione w uwielbieniu, wyrażamy naszą wiarę, że Bóg jest tak wierny nam w swojej miłości, że jest oddany całej naszej ludzkości, a tym samym naszej cielesności.
Die heutige Feier der Seligsprechung ist gewiss ein Tag der Freude zunächst für die Gemeinschaft der Pallottiner und das Bistum Limburg, besonders für die Heimatpfarrei Ruppach im Westerwald, und für die Katholiken in Tschechien, wo Pater Henkes auch gewirkt hat. Es ist ein Tag der Freude für die ganze Kirche in Deutschland, indem die heutige Feier uns nahe legen will, dass die eigentlichen Reformer der Kirche die Seligen und Heiligen sind. Denn wir können in struktureller Hinsicht nur das Äusserste tun, wenn wir auch bereit sind, im Glauben das Innerste zu tun, wie Papst Franziskus in seinem Brief „An das pilgernde Volk Gottes in Deutschland“ in Erinnerung gerufen hat. Und es ist ein Tag der Freude für die weltweite Kirche. Denn in Pater Richard Henkes steht ein authentischer Zeuge des Glaubens vor uns, der in seinem Gottvertrauen und in seiner Opferbereitschaft das christliche Menschenbild gegen die menschenverachtende Ideologie der Nazis verteidigt und sich für die Würde des Menschen mit jenem grossem Mut eingesetzt hat, der ihm das Leben gekostet hat.
Dzisiejsza uroczystość beatyfikacyjna jest z pewnością dniem radości dla wspólnoty pallotyńskiej i diecezji w Limburgu, szczególnie dla parafii domowej Ruppach w Westerwaldzie oraz dla katolików w Czechach, gdzie pracował także ksiądz Henkes. Jest to dzień radości dla całego Kościoła w Niemczech, ponieważ dzisiejsza uroczystość chce nam zasugerować, że prawdziwymi reformatorami Kościoła są Błogosławieni i Święci. Możemy bowiem czynić to, co najbardziej zewnętrzne w kategoriach strukturalnych, tylko wtedy, gdy jesteśmy przygotowani do czynienia tego, co najgłębsze w wierze, jak przypomniał papież, Franciszek w swoim liście „Do pielgrzymującego ludu Bożego w Niemczech”. Jest to dzień radości dla całego świata. Albowiem w ojcu Richard Henkes stoi przed nami autentyczne świadectwo wiary, który w swoim zaufaniu do Boga i w ofierze bronił chrześcijańskiego wizerunku ludzkości przed nieludzką ideologią nazistów i bronił godności człowieka z wielką odwagą, która kosztowała jego życie
Pater Henkes ist ein Märtyrer der Nächstenliebe in tiefer Verbundenheit mit Christus. In seinem Geist begehen wir das heutige Fest nur, wenn wir seine Seligsprechung als Verehrung Jesu Christi begehen. Denn der christliche Märtyrer stirbt nicht einfach für eine Idee, und sei es auch die höchste Idee der Menschenwürde. Er wird vielmehr „mit Christus gekreuzigt“ und stirbt „mit jemandem, der schon vorweg für ihn gestorben ist“[2]. In dieser Verbindung zwischen dem Kreuzestod Jesu und dem Glaubenszeugnis des Martyriums leuchtet der tiefe Sinn auf, dass wir die Seligsprechung von Pater Richard Henkes am Kreuzfest feiern dürfen, über dem der Eröffnungsvers steht: „Wir rühmen uns des Kreuzes unseres Herrn Jesus Christus. In ihm ist uns Heil geworden und Auferstehung und Leben. Durch ihn sind wir erlöst und befreit.“ Amen.
Ojciec Henkes jest męczennikiem miłości w głębokiej komunii z Chrystusem. W jego duchu obchodzimy dzisiejsze święto tylko wtedy, gdy świętujemy jego beatyfikację jako kult Jezusa Chrystusa. Chrześcijański męczennik nie umiera po prostu za ideę, nawet jeśli jest to najwyższa idea ludzkiej godności. Zamiast tego jest „ukrzyżowany z Chrystusem” i umiera „z kimś, kto umarł za niego z góry”. W związku z ukrzyżowaniem Jezusa i świadectwem męczeństwa wyraża się głęboki sens beatyfikacji Ojca Richarda Henkesa podczas święta podwyższenia Krzyża, nad którym napisany jest werset otwierający: „Wielbimy na krzyżu naszego Pana Jezusa Chrystusa. W Nim przyszło do nas zbawienie, zmartwychwstanie i życie. Przez Niego jesteśmy odkupieni i wyzwoleni. ”Amen.
Erste Lesung:
Num 21, 4-9
Zweite Lesung: Phil 2, 6-11
Evangelium: Joh 3, 13-17
[1] Lumen gentium, Nr. 42.
[2] H. U. von Balthasar, Martyrium und Mission, in: Ders., Neue Klarstellungen (Einsiedeln 1979) 158—173, zit. 162.
